Literatura naukowa i popularnonaukowa

Tom 15. serii Kultura uzdrowiskowa w Europie, zatytułowany Kształtowanie się wzorców kultury uzdrowiskowej w kontekście środowiska naturalnego uzdrowisk europejskich, poddaje analizie problem związków między środowiskiem przyrodniczym uzdrowisk a modelem pobytu i leczenia, który się w nich wytworzył. Lokalizacja uzdrowiska decydowała bowiem o tym, jaka publiczność uznawała przyjazd do niego za atrakcyjny, co stanowiło o powodzeniu kurortu i kierunku jego dalszego rozwoju. Podstawowym warunkiem sukcesu uzdrowiska wśród publiczności było jak najpełniejsze uwzględnienie oczekiwań tej grupy klientów, których uwagę uzdrowisko pragnęło przyciągnąć i jak najdłużej utrzymać.

Istnienie źródeł wód mineralnych było przez wieki główną przesłanką umożliwiającą właścicielom obszarów, na których źródła te były zlokalizowane, zakładanie uzdrowisk. Było tak zarówno w przypadku źródeł wody zimnej, jak i źródeł termalnych, z których rzadziej korzystano w kuracji pitnej, ale przeznaczano je przede wszystkim do kąpieli. Źródła wód mineralnych przyciągały uwagę osób chorych już od czasów starożytnych, zanim zaczęto formalne i profesjonalne badania nad ich składem chemicznym. Przekonanie o właściwościach leczniczych danego źródła w odniesieniu do poszczególnych schorzeń było oparte na tradycji ustnej, zawierającej obok elementów praktycznych i racjonalnych także wątki mityczne. 

Trzytomowa edycja Kobiety i medycyna. Rozprawy z historii medycyny i literatury jest efektem piątej już odsłony ogólnopolskiego projektu naukowego „Lekarz jako autor i bohater literacki” realizowanego od 2018 roku przez badaczy dziejów literatury i medycyny z kilkunastu uczelni i stowarzyszeń, m.in. z Uniwersytetu Wrocławskiego, Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, Ośrodka Pamięci i Dokumentacji Historycznej Dolnośląskiej Izby Lekarskiej, Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego, Komisji Kształcenia Dolnośląskiej Rady Lekarskiej, Uniwersytetu Medycznego im. Piastów Śląskich we Wrocławiu, Polskiego Towarzystwa Historii Nauk Medycznych, Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach, Ośrodka Dokumentacji Historycznej Śląskiej Izby Lekarskiej, Dolnośląskiej Okręgowej Izby Pielęgniarek i Położnych we Wrocławiu, Wyższej Szkoły Medycznej w Kłodzku, Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego, Uniwersytetu Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie, Komisji Historycznej Wojskowej Izby Lekarskiej oraz Komisji Historii i Filozofii Medycyny Wydziału IV Nauk Medycznych Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W tym interdyscyplinarnie zorientowanym przedsięwzięciu badawczym bierze udział liczne grono literaturoznawców i historyków medycyny, lekarzy i pielęgniarek, socjologów i filozofów, filmoznawców i historyków sztuki.

Trzytomowa edycja Kobiety i medycyna. Rozprawy z historii medycyny i literatury jest efektem piątej już odsłony ogólnopolskiego projektu naukowego „Lekarz jako autor i bohater literacki” realizowanego od 2018 roku przez badaczy dziejów literatury i medycyny z kilkunastu uczelni i stowarzyszeń, m.in. z Uniwersytetu Wrocławskiego, Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, Ośrodka Pamięci i Dokumentacji Historycznej Dolnośląskiej Izby Lekarskiej, Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego, Komisji Kształcenia Dolnośląskiej Rady Lekarskiej, Uniwersytetu Medycznego im. Piastów Śląskich we Wrocławiu, Polskiego Towarzystwa Historii Nauk Medycznych, Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach, Ośrodka Dokumentacji Historycznej Śląskiej Izby Lekarskiej, Dolnośląskiej Okręgowej Izby Pielęgniarek i Położnych we Wrocławiu, Wyższej Szkoły Medycznej w Kłodzku, Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego, Uniwersytetu Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie, Komisji Historycznej Wojskowej Izby Lekarskiej oraz Komisji Historii i Filozofii Medycyny Wydziału IV Nauk Medycznych Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W tym interdyscyplinarnie zorientowanym przedsięwzięciu badawczym bierze udział liczne grono literaturoznawców i historyków medycyny, lekarzy i pielęgniarek, socjologów i filozofów, filmoznawców i historyków sztuki.

Trzytomowa edycja Kobiety i medycyna. Rozprawy z historii medycyny i literatury jest efektem piątej już odsłony ogólnopolskiego projektu naukowego „Lekarz jako autor i bohater literacki” realizowanego od 2018 roku przez badaczy dziejów literatury i medycyny z kilkunastu uczelni i stowarzyszeń, m.in. z Uniwersytetu Wrocławskiego, Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, Ośrodka Pamięci i Dokumentacji Historycznej Dolnośląskiej Izby Lekarskiej, Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego, Komisji Kształcenia Dolnośląskiej Rady Lekarskiej, Uniwersytetu Medycznego im. Piastów Śląskich we Wrocławiu, Polskiego Towarzystwa Historii Nauk Medycznych, Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach, Ośrodka Dokumentacji Historycznej Śląskiej Izby Lekarskiej, Dolnośląskiej Okręgowej Izby Pielęgniarek i Położnych we Wrocławiu, Wyższej Szkoły Medycznej w Kłodzku, Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego, Uniwersytetu Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie, Komisji Historycznej Wojskowej Izby Lekarskiej oraz Komisji Historii i Filozofii Medycyny Wydziału IV Nauk Medycznych Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W tym interdyscyplinarnie zorientowanym przedsięwzięciu badawczym bierze udział liczne grono literaturoznawców i historyków medycyny, lekarzy i pielęgniarek, socjologów i filozofów, filmoznawców i historyków sztuki.

W 2012 roku, w siedemdziesiątą rocznicę urodzin Petera Handkego, grono miłośników i badaczy jego twórczości spotkało się we Wrocławiu, by dać wyraz swojemu uznaniu dla pisarstwa późniejszego noblisty. Pokłosiem tego spotkania, które odbyło się pod hasłem „Ten »nierozsądny« Peter Handke”, była monografia wieloautorska Prześnione krajobrazy historii. Rozprawy i szkice o twórczości Petera Handkego (Quaestio, Wrocław 2012). W przedmowie do tego tomu jego redaktorzy twierdzą, że austriacki dramatopisarz i prozaik jako „jeden z niewielu intelektualistów XX i XXI wieku ma odwagę prezentować własne zdanie w kwestiach trudnych politycznie”, co m.in. determinuje odbiór jego dokonań literackich przez tzw. środowiska konserwatywne. Tezę tę potwierdzają również głosy krytyki na temat publikacji Handkego, które wzbogaciły jego obszerny dorobek w ciągu ostatnich kilkunastu lat. Znaczna część tego dorobku stopniowo dostępna jest także polskiemu odbiorcy – dwutomowy wybór przekładów jego dramatów przygotowany przez warszawską Agencję Dramatu i Teatru ADiT oraz liczne tłumaczenia prozy Handkego oferowane przez krakowskie Wydawnictwo Eperons-Ostrogi zapoczątkowały przełom w polskiej recepcji austriackiego pisarza. Życzymy tłumaczom i wydawcom, by oferta ta znalazła wdzięcznego czytelnika.

W 2024 roku minęło sto lat od pierwszego Zjazdu Polskich Historyków Medycyny oraz edycji pierwszego numeru „Archiwum Historii i Filozofii Medycyny”, ważnego periodyku naukowego wydawanego do dziś. Oto jak te wydarzenia, niezwykle istotne dla rozwoju historiografii medycznej, relacjonował w drugim zeszycie wspomnianego wyżej czasopisma uczestnik zjazdu Ignacy Hoffmann: „Z inicjatywy prof. Władysława Szumowskiego odbył się w Warszawie 14 kwietnia 1924 roku pierwszy Zjazd Polskich Historyków Medycyny, a raczej profesorów historii medycyny w naszych wszechnicach, gdyż na ten pierwszy zjazd oni tylko z początku byli zaproszeni. Niestety, sam inicjator na zjazd przybyć nie mógł. W obradach zjazdu brali udział: profesor honorowy historii medycyny w Uniwersytecie Warszawskim Józef Bieliński, profesor zwyczajny historii medycyny w tymże Uniwersytecie Franciszek Giedroyć, profesor honorowy filozofii i logiki medycyny również w Uniwersytecie Warszawskim Henryk Nusbaum, profesor zwyczajny historii medycyny w Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie Stanisław Trzebiński, profesor zwyczajny historii i filozofii medycyny w Uniwersytecie Poznańskim Adam Wrzosek, a nadto prof. Emil Loth z Warszawy i prof. Ignacy Hoffmann z Poznania. Obrady odbywały się w mieszkaniu prof. Giedroycia pod przewodnictwem prof. Trzebińskiego. Omawiano program «Archiwum Historii i Filozofii Medycyny» i postanowiono zawiązać Towarzystwo Miłośników Historii Medycyny z główną siedzibą w Poznaniu, a z oddziałami we wszystkich naszych miastach uniwersyteckich. Na przewodniczącego Towarzystwa wybrano prof. Wrzoska”. Adam Wrzosek został też pierwszym redaktorem naczelnym nowego czasopisma.

W 2024 roku minęło sto lat od pierwszego Zjazdu Polskich Historyków Medycyny oraz edycji pierwszego numeru „Archiwum Historii i Filozofii Medycyny”, ważnego periodyku naukowego wydawanego do dziś. Oto jak te wydarzenia, niezwykle istotne dla rozwoju historiografii medycznej, relacjonował w drugim zeszycie wspomnianego wyżej czasopisma uczestnik zjazdu Ignacy Hoffmann: „Z inicjatywy prof. Władysława Szumowskiego odbył się w Warszawie 14 kwietnia 1924 roku pierwszy Zjazd Polskich Historyków Medycyny, a raczej profesorów historii medycyny w naszych wszechnicach, gdyż na ten pierwszy zjazd oni tylko z początku byli zaproszeni. Niestety, sam inicjator na zjazd przybyć nie mógł. W obradach zjazdu brali udział: profesor honorowy historii medycyny w Uniwersytecie Warszawskim Józef Bieliński, profesor zwyczajny historii medycyny w tymże Uniwersytecie Franciszek Giedroyć, profesor honorowy filozofii i logiki medycyny również w Uniwersytecie Warszawskim Henryk Nusbaum, profesor zwyczajny historii medycyny w Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie Stanisław Trzebiński, profesor zwyczajny historii i filozofii medycyny w Uniwersytecie Poznańskim Adam Wrzosek, a nadto prof. Emil Loth z Warszawy i prof. Ignacy Hoffmann z Poznania. Obrady odbywały się w mieszkaniu prof. Giedroycia pod przewodnictwem prof. Trzebińskiego. Omawiano program «Archiwum Historii i Filozofii Medycyny» i postanowiono zawiązać Towarzystwo Miłośników Historii Medycyny z główną siedzibą w Poznaniu, a z oddziałami we wszystkich naszych miastach uniwersyteckich. Na przewodniczącego Towarzystwa wybrano prof. Wrzoska”. Adam Wrzosek został też pierwszym redaktorem naczelnym nowego czasopisma.

W 2024 roku minęło sto lat od pierwszego Zjazdu Polskich Historyków Medycyny oraz edycji pierwszego numeru „Archiwum Historii i Filozofii Medycyny”, ważnego periodyku naukowego wydawanego do dziś. Oto jak te wydarzenia, niezwykle istotne dla rozwoju historiografii medycznej, relacjonował w drugim zeszycie wspomnianego wyżej czasopisma uczestnik zjazdu Ignacy Hoffmann: „Z inicjatywy prof. Władysława Szumowskiego odbył się w Warszawie 14 kwietnia 1924 roku pierwszy Zjazd Polskich Historyków Medycyny, a raczej profesorów historii medycyny w naszych wszechnicach, gdyż na ten pierwszy zjazd oni tylko z początku byli zaproszeni. Niestety, sam inicjator na zjazd przybyć nie mógł. W obradach zjazdu brali udział: profesor honorowy historii medycyny w Uniwersytecie Warszawskim Józef Bieliński, profesor zwyczajny historii medycyny w tymże Uniwersytecie Franciszek Giedroyć, profesor honorowy filozofii i logiki medycyny również w Uniwersytecie Warszawskim Henryk Nusbaum, profesor zwyczajny historii medycyny w Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie Stanisław Trzebiński, profesor zwyczajny historii i filozofii medycyny w Uniwersytecie Poznańskim Adam Wrzosek, a nadto prof. Emil Loth z Warszawy i prof. Ignacy Hoffmann z Poznania. Obrady odbywały się w mieszkaniu prof. Giedroycia pod przewodnictwem prof. Trzebińskiego. Omawiano program «Archiwum Historii i Filozofii Medycyny» i postanowiono zawiązać Towarzystwo Miłośników Historii Medycyny z główną siedzibą w Poznaniu, a z oddziałami we wszystkich naszych miastach uniwersyteckich. Na przewodniczącego Towarzystwa wybrano prof. Wrzoska”. Adam Wrzosek został też pierwszym redaktorem naczelnym nowego czasopisma.

Artykuły i szkice wypełniające dwutomową monografię wieloautorską Lekarz w czasach zarazy są pokłosiem IV ogólnopolskiej konferencji naukowej z cyklu „Lekarz jako autor i bohater literacki”, która odbyła się we Wrocławiu w dniach 20–21 kwietnia 2023 roku. Jej organizatorami były następujące instytucje badawcze: Instytut Filologii Germańskiej Uniwersytetu Wrocławskiego, Katedra Nauk Społecznych i Humanistycznych Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, Ośrodek Pamięci i Dokumentacji Historycznej Dolnośląskiej Izby Lekarskiej, Polskie Towarzystwo Historii Nauk Medycznych, Instytut Neofilologii Uniwersytetu Pedagogicznego im. KEN w Krakowie i Komisja Kształcenia Dolnośląskiej Izby Lekarskiej. W konferencji wzięli udział literaturoznawcy, historycy medycyny, lekarze praktycy, a także badacze różnych tekstów kultury, m.in. filmoznawcy.

Artykuły i szkice wypełniające dwutomową monografię wieloautorską Lekarz w czasach zarazy są pokłosiem IV ogólnopolskiej konferencji naukowej z cyklu „Lekarz jako autor i bohater literacki”, która odbyła się we Wrocławiu w dniach 20–21 kwietnia 2023 roku. Jej organizatorami były następujące instytucje badawcze: Instytut Filologii Germańskiej Uniwersytetu Wrocławskiego, Katedra Nauk Społecznych i Humanistycznych Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, Ośrodek Pamięci i Dokumentacji Historycznej Dolnośląskiej Izby Lekarskiej, Polskie Towarzystwo Historii Nauk Medycznych, Instytut Neofilologii Uniwersytetu Pedagogicznego im. KEN w Krakowie i Komisja Kształcenia Dolnośląskiej Izby Lekarskiej. W konferencji wzięli udział literaturoznawcy, historycy medycyny, lekarze praktycy, a także badacze różnych tekstów kultury, m.in. filmoznawcy.

Monografia zbiorowa Polska i Polacy w literaturze austriackiej od XIX do XXI wieku jest kolejnym efektem dwudziestoletniej już współpracy Zakładu Dydaktyki Literatury w Instytucie Filo­logii Germańskiej Uniwersytetu Wrocławskiego i Centrum Kształcenia Nauczycieli Języków Obcych i Edukacji Europejskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Tego rodzaju rocznica skłania do podjęcia próby skrótowego choćby bilansu. Od początku nowego tysiąclecia pracownicy obu jednostek realizują liczne projekty badawcze, do których zapraszają literaturoznawców, teatrologów i dydaktyków literatury z kilkunastu polskich i austriackich ośrodków akademickich.