Trzytomowa edycja Kobiety i medycyna. Rozprawy z historii medycyny i literatury jest efektem piątej już odsłony ogólnopolskiego projektu naukowego „Lekarz jako autor i bohater literacki” realizowanego od 2018 roku przez badaczy dziejów literatury i medycyny z kilkunastu uczelni i stowarzyszeń, m.in. z Uniwersytetu Wrocławskiego, Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, Ośrodka Pamięci i Dokumentacji Historycznej Dolnośląskiej Izby Lekarskiej, Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego, Komisji Kształcenia Dolnośląskiej Rady Lekarskiej, Uniwersytetu Medycznego im. Piastów Śląskich we Wrocławiu, Polskiego Towarzystwa Historii Nauk Medycznych, Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach, Ośrodka Dokumentacji Historycznej Śląskiej Izby Lekarskiej, Dolnośląskiej Okręgowej Izby Pielęgniarek i Położnych we Wrocławiu, Wyższej Szkoły Medycznej w Kłodzku, Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego, Uniwersytetu Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie, Komisji Historycznej Wojskowej Izby Lekarskiej oraz Komisji Historii i Filozofii Medycyny Wydziału IV Nauk Medycznych Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W tym interdyscyplinarnie zorientowanym przedsięwzięciu badawczym bierze udział liczne grono literaturoznawców i historyków medycyny, lekarzy i pielęgniarek, socjologów i filozofów, filmoznawców i historyków sztuki.

Trzytomowa edycja Kobiety i medycyna. Rozprawy z historii medycyny i literatury jest efektem piątej już odsłony ogólnopolskiego projektu naukowego „Lekarz jako autor i bohater literacki” realizowanego od 2018 roku przez badaczy dziejów literatury i medycyny z kilkunastu uczelni i stowarzyszeń, m.in. z Uniwersytetu Wrocławskiego, Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, Ośrodka Pamięci i Dokumentacji Historycznej Dolnośląskiej Izby Lekarskiej, Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego, Komisji Kształcenia Dolnośląskiej Rady Lekarskiej, Uniwersytetu Medycznego im. Piastów Śląskich we Wrocławiu, Polskiego Towarzystwa Historii Nauk Medycznych, Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach, Ośrodka Dokumentacji Historycznej Śląskiej Izby Lekarskiej, Dolnośląskiej Okręgowej Izby Pielęgniarek i Położnych we Wrocławiu, Wyższej Szkoły Medycznej w Kłodzku, Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego, Uniwersytetu Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie, Komisji Historycznej Wojskowej Izby Lekarskiej oraz Komisji Historii i Filozofii Medycyny Wydziału IV Nauk Medycznych Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W tym interdyscyplinarnie zorientowanym przedsięwzięciu badawczym bierze udział liczne grono literaturoznawców i historyków medycyny, lekarzy i pielęgniarek, socjologów i filozofów, filmoznawców i historyków sztuki.

Istnienie źródeł wód mineralnych było przez wieki główną przesłanką umożliwiającą właścicielom obszarów, na których źródła te były zlokalizowane, zakładanie uzdrowisk. Było tak zarówno w przypadku źródeł wody zimnej, jak i źródeł termalnych, z których rzadziej korzystano w kuracji pitnej, ale przeznaczano je przede wszystkim do kąpieli. Źródła wód mineralnych przyciągały uwagę osób chorych już od czasów starożytnych, zanim zaczęto formalne i profesjonalne badania nad ich składem chemicznym. Przekonanie o właściwościach leczniczych danego źródła w odniesieniu do poszczególnych schorzeń było oparte na tradycji ustnej, zawierającej obok elementów praktycznych i racjonalnych także wątki mityczne. 

W 2012 roku, w siedemdziesiątą rocznicę urodzin Petera Handkego, grono miłośników i badaczy jego twórczości spotkało się we Wrocławiu, by dać wyraz swojemu uznaniu dla pisarstwa późniejszego noblisty. Pokłosiem tego spotkania, które odbyło się pod hasłem „Ten »nierozsądny« Peter Handke”, była monografia wieloautorska Prześnione krajobrazy historii. Rozprawy i szkice o twórczości Petera Handkego (Quaestio, Wrocław 2012). W przedmowie do tego tomu jego redaktorzy twierdzą, że austriacki dramatopisarz i prozaik jako „jeden z niewielu intelektualistów XX i XXI wieku ma odwagę prezentować własne zdanie w kwestiach trudnych politycznie”, co m.in. determinuje odbiór jego dokonań literackich przez tzw. środowiska konserwatywne. Tezę tę potwierdzają również głosy krytyki na temat publikacji Handkego, które wzbogaciły jego obszerny dorobek w ciągu ostatnich kilkunastu lat. Znaczna część tego dorobku stopniowo dostępna jest także polskiemu odbiorcy – dwutomowy wybór przekładów jego dramatów przygotowany przez warszawską Agencję Dramatu i Teatru ADiT oraz liczne tłumaczenia prozy Handkego oferowane przez krakowskie Wydawnictwo Eperons-Ostrogi zapoczątkowały przełom w polskiej recepcji austriackiego pisarza. Życzymy tłumaczom i wydawcom, by oferta ta znalazła wdzięcznego czytelnika.