W 2024 roku minęło sto lat od pierwszego Zjazdu Polskich Historyków Medycyny oraz edycji pierwszego numeru „Archiwum Historii i Filozofii Medycyny”, ważnego periodyku naukowego wydawanego do dziś. Oto jak te wydarzenia, niezwykle istotne dla rozwoju historiografii medycznej, relacjonował w drugim zeszycie wspomnianego wyżej czasopisma uczestnik zjazdu Ignacy Hoffmann: „Z inicjatywy prof. Władysława Szumowskiego odbył się w Warszawie 14 kwietnia 1924 roku pierwszy Zjazd Polskich Historyków Medycyny, a raczej profesorów historii medycyny w naszych wszechnicach, gdyż na ten pierwszy zjazd oni tylko z początku byli zaproszeni. Niestety, sam inicjator na zjazd przybyć nie mógł. W obradach zjazdu brali udział: profesor honorowy historii medycyny w Uniwersytecie Warszawskim Józef Bieliński, profesor zwyczajny historii medycyny w tymże Uniwersytecie Franciszek Giedroyć, profesor honorowy filozofii i logiki medycyny również w Uniwersytecie Warszawskim Henryk Nusbaum, profesor zwyczajny historii medycyny w Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie Stanisław Trzebiński, profesor zwyczajny historii i filozofii medycyny w Uniwersytecie Poznańskim Adam Wrzosek, a nadto prof. Emil Loth z Warszawy i prof. Ignacy Hoffmann z Poznania. Obrady odbywały się w mieszkaniu prof. Giedroycia pod przewodnictwem prof. Trzebińskiego. Omawiano program «Archiwum Historii i Filozofii Medycyny» i postanowiono zawiązać Towarzystwo Miłośników Historii Medycyny z główną siedzibą w Poznaniu, a z oddziałami we wszystkich naszych miastach uniwersyteckich. Na przewodniczącego Towarzystwa wybrano prof. Wrzoska”. Adam Wrzosek został też pierwszym redaktorem naczelnym nowego czasopisma.

W 2024 roku minęło sto lat od pierwszego Zjazdu Polskich Historyków Medycyny oraz edycji pierwszego numeru „Archiwum Historii i Filozofii Medycyny”, ważnego periodyku naukowego wydawanego do dziś. Oto jak te wydarzenia, niezwykle istotne dla rozwoju historiografii medycznej, relacjonował w drugim zeszycie wspomnianego wyżej czasopisma uczestnik zjazdu Ignacy Hoffmann: „Z inicjatywy prof. Władysława Szumowskiego odbył się w Warszawie 14 kwietnia 1924 roku pierwszy Zjazd Polskich Historyków Medycyny, a raczej profesorów historii medycyny w naszych wszechnicach, gdyż na ten pierwszy zjazd oni tylko z początku byli zaproszeni. Niestety, sam inicjator na zjazd przybyć nie mógł. W obradach zjazdu brali udział: profesor honorowy historii medycyny w Uniwersytecie Warszawskim Józef Bieliński, profesor zwyczajny historii medycyny w tymże Uniwersytecie Franciszek Giedroyć, profesor honorowy filozofii i logiki medycyny również w Uniwersytecie Warszawskim Henryk Nusbaum, profesor zwyczajny historii medycyny w Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie Stanisław Trzebiński, profesor zwyczajny historii i filozofii medycyny w Uniwersytecie Poznańskim Adam Wrzosek, a nadto prof. Emil Loth z Warszawy i prof. Ignacy Hoffmann z Poznania. Obrady odbywały się w mieszkaniu prof. Giedroycia pod przewodnictwem prof. Trzebińskiego. Omawiano program «Archiwum Historii i Filozofii Medycyny» i postanowiono zawiązać Towarzystwo Miłośników Historii Medycyny z główną siedzibą w Poznaniu, a z oddziałami we wszystkich naszych miastach uniwersyteckich. Na przewodniczącego Towarzystwa wybrano prof. Wrzoska”. Adam Wrzosek został też pierwszym redaktorem naczelnym nowego czasopisma.

Tom 15. serii Kultura uzdrowiskowa w Europie, zatytułowany Kształtowanie się wzorców kultury uzdrowiskowej w kontekście środowiska naturalnego uzdrowisk europejskich, poddaje analizie problem związków między środowiskiem przyrodniczym uzdrowisk a modelem pobytu i leczenia, który się w nich wytworzył. Lokalizacja uzdrowiska decydowała bowiem o tym, jaka publiczność uznawała przyjazd do niego za atrakcyjny, co stanowiło o powodzeniu kurortu i kierunku jego dalszego rozwoju. Podstawowym warunkiem sukcesu uzdrowiska wśród publiczności było jak najpełniejsze uwzględnienie oczekiwań tej grupy klientów, których uwagę uzdrowisko pragnęło przyciągnąć i jak najdłużej utrzymać.

W 2012 roku, w siedemdziesiątą rocznicę urodzin Petera Handkego, grono miłośników i badaczy jego twórczości spotkało się we Wrocławiu, by dać wyraz swojemu uznaniu dla pisarstwa późniejszego noblisty. Pokłosiem tego spotkania, które odbyło się pod hasłem „Ten »nierozsądny« Peter Handke”, była monografia wieloautorska Prześnione krajobrazy historii. Rozprawy i szkice o twórczości Petera Handkego (Quaestio, Wrocław 2012). W przedmowie do tego tomu jego redaktorzy twierdzą, że austriacki dramatopisarz i prozaik jako „jeden z niewielu intelektualistów XX i XXI wieku ma odwagę prezentować własne zdanie w kwestiach trudnych politycznie”, co m.in. determinuje odbiór jego dokonań literackich przez tzw. środowiska konserwatywne. Tezę tę potwierdzają również głosy krytyki na temat publikacji Handkego, które wzbogaciły jego obszerny dorobek w ciągu ostatnich kilkunastu lat. Znaczna część tego dorobku stopniowo dostępna jest także polskiemu odbiorcy – dwutomowy wybór przekładów jego dramatów przygotowany przez warszawską Agencję Dramatu i Teatru ADiT oraz liczne tłumaczenia prozy Handkego oferowane przez krakowskie Wydawnictwo Eperons-Ostrogi zapoczątkowały przełom w polskiej recepcji austriackiego pisarza. Życzymy tłumaczom i wydawcom, by oferta ta znalazła wdzięcznego czytelnika.

Monografia wieloautorska poświęcona Hansowi Lipinsky'emu-Gottersdorfowi jest pierwszą próbą przybliżenia polskojęzycznym odbiorcom życia i twórczości urodzonego w Leśnicy pod Górą św. Anny, dorastającego w Słupsku i w Gotartowie pod Kluczborkiem a po roku 1945 żyjącego i tworzącego w nadreńskiej Kolonii (Köln) pisarza.

"Górnośląski Tołstoj", kronikarz polsko-niemieckiego pogranicza, pisarz odtwarzający w swej prozie nieistniejący już świat śląskiej prowincji a jednocześnie jeden z najbardziej poczytnych niemieckich prozaików lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych i propagator polskiej literatury i kultury w Republice Federalnej Niemiec.