Idea i państwo. Korona Królestwa Czech w latach 1457–1547 to dokonanie naukowe – indywidualny projekt badawczy i cykl wydawniczy – jedyne w swoim rodzaju, nie mające wielu odpowiedników we współczesnej humanistyce, bliższe ambicjom i dziełom badaczy wieków minionych, zwłaszcza XIX-wiecznych. Całość przedsięwzięcia, pisanego w latach 2011–2020, zamyka się w 15 woluminach różnej objętości, od około 150 do ponad 800 stron. Dzieło to jest kontynuacją książki Dvě centra v Koruně. Čechy a Slezsko na cestách integrace a rozkolu v kontextu ideologie, politiky a umění (1348–1458), České Budějovice 2011 (oraz suplementu do niej Böhmische Erbfolge und Breslau in den Jahren 1348–1361. Kunst und Geschichte auf Wegen und Holzwegen der Historiographie, Červený Kostelec 2013) i próbą innego spojrzenia na państwo czeskie schyłku średniowiecza i początków nowożytności. Jest to próba przewartościowująca dominujący dotąd bohemocentryczny czy nawet pragocentryczny horyzont poznawczy, a zatem dzieło oferujące ogląd uwolniony od narodowych, konfesyjnych i innych sentymentów, ogląd ani czeski, ani niemiecki, ani polski (w grę wchodzi terytorium ówczesnej Korony Królestwa Czech, dziś podzielone między państwa czeskie, polskie i niemieckie, a zatem obszar uwikłany w narracje państwowo-patriotyczne). Nie jest to też ogląd obciążony katolicyzmem czy nurtami czeskiej lub niemieckiej reformacji; co więcej – ogląd ten budowany jest na podstawie analizy źródeł, których interpretacją zajmują się zarówno historia, jak i historia sztuki oraz archeologia. Jest to wreszcie dokonanie człowieka, który badany obszar – spenetrowany na przestrzeni trzech dekad – zna doskonale z autopsji. Dlatego praca pod względem tematycznym i typologicznym da się usytuować obok takich dokonań, jak tomy historii czeskiej lub narodu czeskiego Františka Pubički i Františka Palackiego, opracowanie czeskich zamków Augusta Sedláčka czy tomy o miastach Karela Kučy lub dzieła Augusta Prokopa o sztuce Moraw oraz Hansa Lutscha o (zasadniczo) Śląsku.
Po wydaniu wszystkich tych książek w historiografii państwa czeskiego, ziem czeskich (oprócz Czech także Śląska, Moraw i obojga Łużyc) można oczekiwać resetu w postrzeganiu ważnego wycinka dziejów czeskich (a w ich ramach też morawskich, śląskich i łużyckich). Idea i państwo stwarza fundament pod przyjęcie innej optyki niż dotąd wdrażane. Tak szeroko zakrojone dzieło z pewnością nie jest jednak wolne od wad, potknięć i deficytów – uniknąć ich nie sposób. Jest to efekt pracy jednego człowieka – z natury rzeczy omylnego. Tom ostatni winien przynieść między innymi korektę tego, co w poprzednich uzyskało niewłaściwą postać.
Praca w pierwotnym zamyśle miała być jednotomowa, z czasem – trzy lub czterotomowa, ale z roku na rok wciąż się rozrastała. Zachowała jednak swą pierwotną strukturę, w podziale na tomy, części i zeszyty, jawiącą się jako skomplikowana, ale może jako taka mającą też swoje uzasadnienie w sferze koncepcyjnej. Ocena całości będzie wszakże możliwa po ukazaniu się ostatniego tomu. Cale dzieło – wszystkie jego części – jest już napisane, podlega jedynie nieustającym uzupełnieniom i drobnym zmianom wynikającym ze śledzenia postępu badań, pogłębiania własnych oraz narastania literatury przedmiotu.
Przedsięwzięcie nie było finansowane z żadnych grantów – co najwyżej udawało się pozyskiwać finansowe wsparcie publikacji poszczególnych woluminów.
Poniżej struktura całego przedsięwzięcia (w części wydanego, a w części czekającego na publikację).
Idea i państwo
Korona Królestwa Czech w latach 1457-1547
[1] I. Historiograficzny gorset. Korona Czeska oczami pokoleń badaczy (2017)
[2] II. Sic noster rex Jiřík czy occupator regni Bohemiae? Rządy w Koronie Jerzego z Podiebradów (2017)
[3] III. Mathias primus Dei gratia rex Bohemiae. Rehabilitacja nieuznawanego króla (2017)
IV. Król i stany
[4] 1: Siła słabości? Długie późne rządy Władysława II (2018)
2: Książęta i szlachta
[5] A. Książęta i hrabiowie (2020)
[6] B. Magnaci (2020)
[7] C. Rycerze, włodykowie i inni „urodzeni” (w opracowaniu)
3: Miasta i mieszczanie
[8] A: Miasta królewskie Czech (w opracowaniu)
[9] B: Miasta królewskie Śląska, Moraw i obojga Łużyc (w opracowaniu)
[10] C: Miasta prywatne (w opracowaniu)
[11] 4: Duchowieństwo: struktury i instytucje (w opracowaniu)
[12] V. Niepozorna dekada Ludwika. Młody król wobec starych i nowych problemów (w opracowaniu)
VI. Rex decus Ferdinandus. Kolejny Habsburg na czeskim tronie
[13] 1: Stany wobec panującego (w opracowaniu)
[14] 2. Monarcha wobec stanów (w opracowaniu)
[15] VII. Konkluzje i uzupełnienia. Zbiorcze zestawienie źródeł i literatury. Indeksy (w opracowaniu)
Wielotomowa epopeja jest podsumowaniem blisko 30 lat badań autora nad historią i kulturą najpierw Śląska, a potem całej Korony Królestwa Czech na przełomie średniowiecza i nowożytności. Nie jest to typowa synteza, ale praca problemowa, mająca na celu przewartościowanie dotychczasowych dokonań, oferująca inny niż dotychczas proponowane ogląd państwa czeskiego tamtych czasów i przynosząca reinterpretację wielu istotnych elementów dziedzictwa kulturowego, jakie po tej epoce pozostały.
Tom drugi przedstawia sytuację, w której doszło do zasadniczego rozłamu w państwie czeskim oraz relacjonuje przebieg tego procesu w latach 1458–1469, to znaczy do czasu, gdy okrzepła opozycja wobec władzy zdetronizowanego, ale wciąż nieustępującego Jerzego, aż po elekcję nowego czeskiego władcy – Macieja. Książka akcentuje zasadniczą rolę Wrocławia w ówczesnej Koronie Czeskiej, odnosząc się także do dokonań w zakresie reprezentacji władzy – nie zawsze królewskiej, ale wciąż przeważnie państwowej, związanej z aspiracjami nadodrzańskiej metropolii.
Tom trzeci dotyczy chyba najbardziej osobliwego okresu w dziejach państwa czeskiego, kiedy przez 21 lat (1469–1490) rządziło w nim dwóch królów jednocześnie, od 1479 roku wzajemnie się uznających. Jest to zarazem doba szczególnie ważna dla Wrocławia, który bardziej niż kiedykolwiek stał się „drugą stolicą państwa”, nie rezygnując wszakże z ambicji bycia stolicą pierwszą. Nic nie świadczy o tym dobitniej niż program ratusza staromiejskiego we Wrocławiu. Jest on spektakularnym pomnikiem czeskiej państwowości pojmowanej jednakże po śląsku czy nawet – po wrocławsku.
Zeszyt drugi części o miastach i mieszczanach w ramach Idei i państwa przedstawia miasta w innych niż Czechy składowych Korony Czeskiej: najpierw na największym po Królestwie Czeskim kraju koronnym, jakim był Śląsk, potem w Margrabstwie Morawskim i na końcu w obu margrabstwach łużyckich. Miast jest tu w sumie mniej, niż w Czechach, ale w niektórych krajach koronnych (Śląsk, Górne Łużyce) odgrywały one rolę większą, niż te czeskie w skali Czecha. Zresztą, także potencjał demograficzny czy ekonomiczny Ołomuńca, Znojma, Brna czy Igławy, Zgorzelca i Budziszyna, Gubina i Łukowa, Świdnicy, Lwówka Śląskiego i przede wszystkim Wrocławia sytuował je przed większością królewskich miast czeskich.
Trzeci i ostatni zeszyt o miastach i mieszczanach dotyczy najliczniejszych, do tego licznie w tym okresie zakładanych, miast prywatnych. O ile miasta królewskie zaprezentowano z osobna – tak jak w części 2. Rody książęce, hrabiowskie i magnackie – tak prywatne ukazano sumarycznie, czemu w części poświęconej warstwom uprzywilejowanym odpowiadał zeszyt poświęcony rycerstwu.
Czwarta część tomu czwartego zamyka panoramiczne ujęcie stanów poszczególnych krajów Korony Czeskiej, a może (zintegrowanych albo przynajmniej integrujących się?) stanów całej Korony Czeskiej. Poświęcona jest duchownym wszystkich szczebli, od biskupów po wędrownych kaznodziejów i pustelników. Nie obejmuje struktur kościoła luterańskiego i braci czeskich, albowiem dużo uwagi zostanie im poświęcone w tomach V i VI. W książce starano się dać całościowy obraz struktur przede wszystkim Kościoła katolickiego.
Dziesięć lat rządów króla Ludwika Jagiellończyka traktowane było w historiografii albo jako suplement do niemal półwiekowego panowania jego ojca, albo jako uwertura do niewiele krótszych rządów Ferdynanda I. Jest to zarazem dekada nieomal bezkrólewie – dziesięcioletni w chwili śmierci ojca Ludwik powoli dorastał jako raczej formalny, niż faktyczny panujący, a za jego plecami toczyła się gra stronnictw politycznych. Wciąż nie jest ona do końca rozpoznana, zwłaszcza, kiedy wykroczymy poza Królestwo Czeskie, co w tym przypadku jest szczególnie uzasadnione z racji roli, jaką odgrywali książę Karol I Minsterberski (ziębicko-oleśnicki) i Jerzy Pobożny Hohenzollern (karniowski).
Tom szósty obejmuje tylko pierwsze dwudziestolecie rządów Ferdynanda I w Koronie Czeskiej – do nieudanego powstania stanów czeskich z roku 1547. Podzielono go na dwie części. Pierwsza, niniejsza, przynosi ogląd państwa jakby z perspektywy społeczeństwa krajów koronnych, które dokonuje brzemiennego w skutki wyboru po tragicznej śmierci Ludwika. Odmiennie niż w dotychczasowych opracowaniach, wyakcentowano dualistyczny charakter objęcia władzy przez Habsburga, władzy elekcyjnej w Czechach, oraz dziedzicznej na Morawach oraz Śląsku i Łużycach. Powtórna analiza znanych od dawna źródeł ujawniła nie brane dotąd pod uwagę aspekty elekcji w 1526 roku, jak choćby role w niej księcia Karola I Minsterberskiego (ziębicko-oleśnickiego).
Tom szósty obejmuje tylko pierwsze dwudziestolecie rządów Ferdynanda I w Koronie Czeskiej – do nieudanego powstania stanów czeskich z roku 1547. Podzielono go na dwie części. Druga, niniejsza, przynosi ogląd państwa jakby z perspektywy króla, który – jak się okazuje – lepiej rozumiał prawnopolityczne pryncypia swego czeskiego władztwa, niż jego poddani. Jest to o tyle zaskakujące, że Ferdynand wyrastał w Hiszpanii, a więc z dala od realiów Europy Środkowej.
Idea i państwo najpewniej wzbudzi kontrowersje, dyskusje – wypadało będzie na nie zareagować. Temu służył będzie tom ostatni, który siła rzeczy napisany być na razie nie może. Przyniesie tez ogólne rozważania na temat tytułowej koincydencji idei i państwa, jako że jedną z osi ten pracy jest zmaganie się z pytaniem, jak to możliwe, że Korona Królestwa Czech przetrwała tak długo na przekór tak wielu przeciwnościom: geograficznym, narodowym, religijnym, ekonomicznym, politycznym i zapewne też innym, choćby komunikacyjnym.