Koncepcje prawdy w poezji i pracach historycznoliterackich Bonifacego Miązka

Z okazji osiemdziesiątych urodzin księdza profesora Bonifacego Miązka przygotowaliśmy tom, na który złożyły się prace wszechstronnie naświetlające naukowy, krytycznoliteracki oraz poetycki dorobek Jubilata. Chcielibyśmy, aby nasza książka służyła badaczom literatury emigracyjnej i poezji kapłańskiej, historykom nauki o literaturze i znawcom współczesnej kultury chrześcijańskiej, kronikarzom polonistyki zagranicznej i bibliografom gromadzącym ślady literackiej recepcji motywów biblijnych. Podzieliliśmy nadesłane przez autorów teksty na trzy grupy. W pierwszej, zatytułowanej Idee i formy, skupiają się wypowiedzi literaturoznawców i językoznawców różnych generacji, od adeptów filologii po dojrzałych profesorów, którzy stawiają pytania zarówno o poetykę twórczości literackiej Bonifacego Miązka, jak i o jej problematykę, źródła inspiracji, a nawet o funkcjonowanie na styku dwóch obszarów językowych kluczowych pojęć liryki emigranta, zwłaszcza zaś motywu domu. W części drugiej natomiast kwestie stricte literackie ustępują miejsca refleksji metaliteraturoznawczej oraz biograficznemu kontekstowi rozwoju działalności naukowej księdza profesora. Krytyka i historia grupuje wyniki badań nad pismami historycznoliterackimi oraz krytycznymi Jubilata, a także – niejako antycypując trzecią część tomu – studia nad biografią księdza w świetle stosunkowo niedawno udostępnionych materiałów archiwalnych. Książkę kończą wspomnienia kilkorga przyjaciół i uczniów wybitnego wiedeńskiego slawisty, obszerny wywiad z profesorem oraz bibliografia jego dzieł tudzież ich opracowań. Szukając elementu nadającego spójność akademickim oraz literackim dokonaniom Bonifacego Miązka, trudno nie pomyśleć o jego wierności etosowi uczonego. Tradycja uniwersytecka z jej akcentowaniem dążenia do klasycznie pojętej prawdy jako ideału przenika tak prace krytycznoliterackie, rozprawy czy też podręczniki z historii literatury, jak i utwory teoretycznie fikcjonalne, a przecież w praktyce bliskie realiom doświadczenia życiowego poety. Wobec swego rodzaju ascetyczności wierszy i jasności języka pism literaturoznawczych księdza przypomina się fragment przysięgi doktorskiej: nec ad vanam captandam gloriam, sed quo magis veritas propagetur et lux eius [...] clarius effulgeat.